Het levensverhaal van Marichelle de Jong leest als een spannend avonturenboek. Als kind werd ze regelmatig gepest vanwege haar huidskleur. Het maakte haar sterk. Op 13-jarige leeftijd voer ze met haar zeilboot van Frankrijk naar Engeland, tussen de vrachtschepen door. Het legde de basis voor haar glorieuze bokscarrière. De Europees kampioene geeft nu op haar beurt weerbaarheidstrainingen aan kwetsbare kinderen in haar stad Rotterdam.
Je bent één van de sterkste vrouwen van Nederland. Hoe was jij als klein meisje?
“Ik voelde mij al op heel jonge leeftijd meer thuis tussen de jongens. Barbie-poppen en nagellak waren niet aan mij besteed. Daar had ik niks mee. Ik hield, bij wijze van spreken, meer van vissen en buitenspelen. Ook voetbalde ik in teamverband. Ik was het enige meisje tussen de jongens. Vaak hoorde ik dan tegenstanders zeggen: ‘Kijk nou, bij hen speelt een meisje mee’. Dat maakte me extra gemotiveerd. Ik wilde bewijzen dat ik minstens zo goed kon voetballen als de jongens. Dat was ook zo. Ik stond in de spits en maakte de meeste doelpunten. Op een gegeven moment maakten ze me aanvoerder van het team.
Toen ik twaalf jaar was, mocht ik niet meer met de jongens meevoetballen. Dat was zo afgesproken. Toen ben ik op de vechtsport Tang Soo Do, Koreaans karate, gegaan. Ook daar was ik al snel goed in en moest ik het vooral tegen jongens opnemen. Ik wilde overal de beste in zijn. Zo ben ik door mijn ouders opgevoed. Als ik op school een 8 had dan was ik teleurgesteld. Ik ging alleen voor negens en tienen.
Dat gold ook voor mijn sport. Die mentaliteit heeft me veel gebracht. Al op jonge leeftijd werd ik Europees kampioene Tang Soo Do. Ik weet zeker dat ik uitblonk, omdat ik mij altijd met jongens had gemeten. Meisjes lopen vaak te miepen en te huilen. Jongens zijn fysiek
en mentaal sterker. Ik trok mij echt aan de jongens op. Het was mijn droom om wereldkampioene Tang Soo Do te worden. Maar vervelende blessures gooiden roet in het eten.
Ik brak, tijdens mijn tweede zwarte band-examen mijn hand, bij het door midden slaan van een baksteen. Daarvan herstelde ik volledig. Tot mijn verdriet schoot ook mijn knieschijf twee keer achter elkaar van z’n plaats. Daardoor kon ik de sport niet meer op het
hoogste niveau beoefenen. En dus ben ik gaan boksen.”
Ook dat ging je geweldig af. Je werd al snel Nederlands kampioene. Het lijkt wel of je geboren bent voor het geluk.
“Ik kan me voorstellen dat je dit denkt, maar ik heb in mijn leven wel de nodige hobbels gehad. Als kind werd ik regelmatig gepest om mijn huidskleur. Dat deed veel met me. Één keer zag mijn vader het gebeuren. Twee jongens scholden me uit om mijn kleurtje. Mijn vader gaf die twee vervelende een draai om de oren. Hij zei tegen me: ‘Marichelle, je moet gaan opkomen voor jezelf!’. Nou, dat heb ik geweten.
Mijn vader heeft me heel snel zelfstandig gemaakt. We hadden een zeilboot. Mijn broertje en ik stonden op de boot en mijn vader sprong gewoon van boord. ‘Ga je maar redden!’, riep hij. Zo heb ik mijn focus mee gekregen. Ik leerde mezelf dat ik naar een boei moest varen.
En bij die boei aangekomen, verlegde ik mijn focus weer naar een andere boei. Zo heb ik het geleerd, door te dóén.
Uiteindelijk heb ik als meisje van 13 de oversteek gemaakt: zeilend van Nederland naar het Engelse Brighton. Dat werd een bloedstollend avontuur, want ’s nachts begon het opeens te stormen. Zo hevig dat de giek brak en de fok scheurde. Maar ik móést door. Stoppen was geen optie. Die focusgerichtheid die ik van mijnvader heb geleerd, heeft me gemaakt tot wie ik ben.”
Je bent één van de sterkste vrouwen van Nederland. Hoe was jij als klein meisje?
“Uiteindelijk maken de tegenslagen je als mens en als sportvrouw sterker. Ik heb de Europese titel gewonnen voor Lesley, mijn oma, Dynamite en alle mensen die altijd in mij hebben geloofd. Oh ja, en voor de Oekraïense scheidsrechter die me ooit een streek heeft geleverd. Op het EK in 2005 in Denemarken bokste ik in de halve finale tegen een Russische. Ik was veel beter, maar die Russin hield me bijna continu vast. Ik kreeg gewoon geen kans om in mijn spel te komen. Maar de Oekraïense scheidsrechter greep niet in. Uiteindelijk gaf hij de overwinning ook nog eens, met één punt verschil, aan haar. Ik weet zeker dat die man was omgekocht. Ook deze frustrerende gebeurtenis heeft me sterker gemaakt. Ik heb die vent trouwens nog wel teruggepakt. We zaten in hetzelfde hotel. Hij had een bessenjenever. Daar heb ik, toen hij even niet oplette, in gespuugd, haha.”
Je hebt al jaren een prachtige boksschool. Daar geef je les aan onder andere ondernemers. Maar je hebt bijzonder nieuws, hè?
“Dat klopt! Ik geef regelmatig training aan kwetsbare kinderen. Bijvoorbeeld kinderen die gepest worden op school. Ik maak deze kids, op een speelse manier, mentaal en fysiek weerbaar. Ik zie die kinderen met de week groeien. Dat is zo geweldig om te zien.
Ik heb een meisje van 7 rondlopen met een dikke bril. Ze werd door haar klasgenootjes, tot huilens aan toe, gepest. Ze kwam heel stilletjes de boksschool binnen. Nu praat ze de oren
van je kop. Ze heeft nu zoveel zelfvertrouwen. Het is dankbaar om dat te mogen doen. Ik zie die kinderen ook echt als mijn neefjes en nichtjes. Ik ontferm me over ze.
We gaan nu een speciaal project maken voor kwetsbare kinderen. Dat is ook hard nodig, want bijna de helft van de jongeren voelt zich eenzaam of leidt aan stress. Een gigantisch aantal. Daar willen we wat aan doen. Binnenkort starten we met groepstrainingen voor
kwetsbare kinderen. Ze komen zes weken lang elke zaterdag bij elkaar. Dan krijgen ze training van mij en van een marinier. Ze krijgen kleren, met daarop in spiegelschrift de tekst, ‘TheGreatest’. Als ze zichzelf in de spiegel zien, gaan ze anders naarzichzelf kijken. Ze krijgen allerlei leuke opdrachten, zoals met z’n allen een skiberg ophollen. Maar ook opdrachten waarbijze moeten samenwerken.
Het komt erop neer dat ze fysiek, mentaal sterker worden en respect krijgen voor zichzelf en voor anderen. Maar we werken ook aan goede normen en waarden.
Als finale mogen de kids een goede daad doen, zoals een oud dametje in de buurt helpen met boodschappen doen. Onze trainingen maken de kinderen aan alle kanten beter.”
Wauw! Wat bijzonder, zeg. Wat ik mij afvraag: heb jij je vechtkunsten wel eens in het dagelijks leven moeten gebruiken?
“Haha, één keer! Ik ging eens, als training op het wereldkampioenschap boksen, een stuk hardlopen door Waddinxveen. Om het lopen wat minder saai te maken, zette ik altijd een Ipod met opzwepende muziek op. Op een gegeven moment kwam ik op een recht stuk zonder verkeer. Het was er heel stil. Achter mij fietste een man. Ik ging langzamer lopen,
zodat hij me kon inhalen. Daarop ging hij steeds langzamer fietsen. De man gedroeg zich erg vreemd, dus ik was extra alert.
Uiteindelijk besloot ik te gaan wandelen. Nu móést hij me wel inhalen. Mijn gevoel dat het niet in de haak was klopte, want aan het eind van het pad stond hij me op te wachten. Hij wilde me beroven van mijn Ipod. Hij had alleen precies de verkeerde uitgekozen. Hij kwam dreigend op me af lopen. Maar voordat hij iets kon uitrichten, gaf ik hem een achterwaartse hieltrap met een penalty er achteraan. Hij droop af met een héél dikke lip, haha. Ik denk dat hij voortaan wel twee keer nadacht als hij een vrouw wilde beroven…”
Wat heb je met de Rotterdamse haven?
“Heel veel! Ik heb er talloze keren gevaren. Met mijn zeilboot tussen de vrachtschepen door. Nou, dan voel je je klein en nederig, hoor. Ik kan genieten van die grote schepen. Ik kan er echt even op m’n gemakkie naar zitten kijken. Ik ben ook supertrots op de Rotterdamse haven. Het is toch geweldig, al die bedrijvigheid. Ik geef ook bokstraining aan havenondernemers. ’s Ochtends om zeven uur. Lekker anderhalf uur bezig zijn. Het
is heerlijk om te doen en je blijft er lekker fit bij…”
Voor meer informatie: www.tyrboxing.nl
